من خوشبختم.
نمی گوم به چه دلیل...
به همان دلایلی که هر انسانی را وا می دارد برای لحظه ای احساس خوشبختی کند.
من خوشبختم چون می دانم بدبختی چیست؛
خوشبختی یعنی
بدبختی نه!
من خوشحالم.
خوشحالی وقتی معنی دارد که بدانیم غمگین نیستیم.
پس می دانیم چه موقع غمگین هستیم؛
خوشحالی یعنی
غم نه!
من می خندم.
می خندم چون طعم شور اشکهایم را همین چند لحظه پیش چشیده ام.
پس من می دانم که گریه یعنی چه
و خنده
یعنی
گریه
نه!
آدم به دوستاش احتیاج داره...مگه نه؟
دوستهای قدیمی...
هیچکس مثل دوستای قدیمی نمیشه...
دلم به اندازه ۱۰ سال برای دوستانم تنگ است...
ده سال...
نمی دونم چندمین باره که دارم عکس های سفرمون رو نگاه می کنم...
سیسکو سرزنشم می کنه. میگه چته؟ دنبال چی می گردی تو این همه عکس؟!
می گم سیسکو٬ دنبال خودمم...دنبال او منی که با اونها یه چیز دیگه است...
گفتم که ... دوستای قدیمی یه چیز دیگه اند
و من با اونها٬ یک انسان متفاوت٬ در دنیایی متفاوت.
احساس می کنم پاهام توی برفه.
تا ساق پام .
دلم می خواد بخندم. یه عالمه.
( دلم می خواد همیشه بخندم )
چه برفیه...نمیتونم تکون بخورم. فکر کنم پاهام یخ بزنه.
اما دلم نمی خواد بهار بشه. ازش بدم میاد٬ از فروردین...
ای کاش زودتر بیاد و بره این فروردین لعنتی و فقط اردیبهشت...اردیبهشت باشه و بعدش زود پاییز بیاد.
خسته ام...می خوام تنها باشم...خسته شده ام از بس که می خوام تنها نباشم.
دیگه خسته ام.
.... بیست و دو- بیست و سه – بیست و چهار- بیست و پنج -بیست و شش- بیست و هفت ...- چهل و دو- چهل و سه-.....- هشتاد و پنج – هشتاد و شش- هشتاد و هفت...
... روشی کشف کرده ام برای آروم کردن اعصاب...صد و نه- صد و ده- صد و یازده ....اون اینه که به محض اینکه دیدید واقعا عصبی هستید و خون خونتونو داره می خوره شروع کنید به شمردن... صد و سی و سه- صد و سی و چهار – صد و سی و پنج- .... البته شاید من اولین کسی نباشم که به این روش پی بردم!... صد و هفتاد- صد و هفتاد و یک - صدو هفتاد و دو .... امروز تو اتوبوس وقتی تو ترافیک مونده بودم، برای اینکه به زمان فکر نکنم شروع کردم به شمردن و الان که حالم دوباره بد شده یادش افتادم...
.... صد و نود و چهار- صد و نود و پنج – صد و نود و شش-... تاثیرش خیلی زیاد نیست چون به هر حال افکار مزاحم دوباره میان...دویست و یک- دویست و دو – دویست و سه...خیلی جالبه! مثل اینه که با اعداد به افکارت حمله کردی و داری خوردشون می کنی ....هفتصد و پنجاه چهار- هفتصد و پنجاه و پنج – هفتصد و پنجاه و شش-...هرچقدر که که عصبانی تر باشی تند تر می شمری ...هفتصد و نود- هفتصد و نود و یک – هفتصد و نود و دو-...
البته این روش اگه بخواد اثر کنه، تا صد که بری تمومه اما اگر نخواد، شاید حالت بد تر هم بشه-...هشتصد و هشت- هشتصد و نه- ... تموم وجودت به رعشه در میاد... هشتصد و سی- هشتصد و سی و یک- هشتصد و سی و دو-... اون بغض همیشگی میاد سراغت... هشتصد و شصت و سه- هشتصد و شصت و چهار-...بغضی که بیشتر می خوام یه فریاد بشه تا چهار تا قطره اشک...هشتصد و هفتاد- هشتصد و هشتاد-...یا یک مشت بشه –...مشت بشه که بزنم تو صورت س---ن ... نهصد و ده- نهصد و بیست-... بزنمش با تمام قدرتم، حسابی بکوبمش تا تموم اون درد لعنتی از تنش بیاد بیرون...نهصد و سی و پنج – نهصد و چهل و پنج- ...تا همه ی گذشته اش یادش بره. آره فراموشی بگیره. هیچکس و هیچی یادش نیاد...نهصد و هفتاد و پنج- نهصد و هشتاد و پنج-...یادش نیاد که کی بوده و الان تبدیل به چی شده... حیف که نمی شه...
....هزار و یک- هزار و یازده- هزار و بیست و یک...اما این بغض هم بد چیزیه، خفه می کنه، کاش بغض، بغض نبود یه چیز دیگه بود مثلن به جای بغض، سرفه می کردیم یا تب می کردیم یا مثلن پامون درد می گرفت... هزار و هشتاد و یک – هزار و نود و یک-
...واقعن که! پولمو ریختم تو سطل آشغال. پونزده هزار تومن... هزار و صد و دوازده- هزار و صد و بیست و دو- هزار و صد و سی و دو...حرفهای دکتره هیچ تاثیری نداشت..من نمی تونم عوض بشم. من نمی تونم بی تفاوت باشم.چون م---م نمی تونه، قدرتشو نداره. فکر می کنه که اگه همه دچار این تشنج بشن اوضاع بهتر می شه... دو هزار و هشتصد و سه- دو هزار و هشتصد و سیزده- دو هزار و هشتصد و بیست و سه- بهش می گم: داری به خاطر یک نفر، یک زندگی رو نابود می کنی...پس ما چی؟ س---ر؟؟؟... سه هزار و هفت- سه هزار و هفده – سه هزار و بیست و هفت... آه می کشه و می گه: ای خدا، چیکار کنم؟
...ده هزار و ده-
من هیچ کاری نمی تونم بکنم.
...یک ملیون و صد و پنجاه-
یعنی من واقعا هیچ کاری نمی تونم بکنم؟
...یک میلیارد و سیصد-
دوست دارم فکر کنم دارم صدای خدا رو می شنوم که می گه: آرام باش.
...بی نهایت و ...-
به اون فکر می کنم و آروم می شم.
... بی نهایت و ...-
الان آروم ترم.
...بی نهایت و
بی نهایت و
بی نهایت و
هیچ.
واقعا چه چیز درسته؟ انتظار کشیدن یا بی خیالی؟
سیسکو می گه انتظار شور و هیجان بیشتری داره! انتظار برای یه اتفاق که زندگیتو عوض کنه. انتظار یه اتفاقی که باید بیفته....انتظار کشیدن خیلی سخته، اما به نظر سیسکو آدمها ذاتا منتظرن. من هم منتظرم. من انتظار رو دوست دارم. یعنی از اول دوست نداشتم اما چندیه که باهاش خو گرفته ام. باهاش زندگی می کنم. پس باید دوستش داشته باشم تا بتونم زندگی کنم. این در عین عذاب آور بودنش لذت بخش هم هست....
نوشتن رو هم دوست دارم، لازمه ی خوب نوشتن اینه که به خیالاتت اجازه بدی با همه کس به هر جا سفر کنه. برای همین هیچوقت جلوی تخیلاتم رو نمی گیرم. اینها جزئی از زندگی من شده اند. گاهی فکر می کنم که آیا بعد از ازدواج هم مجالی برای این کار خواهم داشت؟
حتما اگر بچه داشته باشم،،، خیلی هم زیاد. چون با تولد اون دوباره متولد می شم. همراهش اولین قدم ها رو بر می دارم. با اون اولین کلمات رو یاد می گیرم. با اون دنیای اطرافم رو دوباره کشف می کنم و بنابراین می تونم با اون به دنیای قشنگ تخیلات کودکانه اش هم پرواز کنم....
کسی از آینده خبر نداره. اما به هر حال سرنوشت چیزیه که نمی شه ازش فرار کرد. شاید قراره من زن مردی بشم که هیچوقت هیچ رویایی نداشته....
بگذریم٬٬٬
زمستون بی برف سردی شده و من الان به یک دست گرم، بیشتر از یک جفت دستکش چرمی احتیاج دارم.
یادم نمی آید چگونه...
اما من مرده ام.
یک روزی، یک کسی،
نه!
کسانی،
در امتداد زمان،
مرا کشتند.
اکنون مرده ای هستم
در میان این همه انسان زنده
در روی زمین.
هنوز روی زمینم.مسخره است.
شاید قرار است که دوباره زنده شوم.
نه
ترس از اینکه همان که مرا زنده می کند باز بمیراندم راحتم نمی گذارد.
نه
ای کاش او نیاید.ای کاش مرا نبیند و از کنارم آهسته بگذرد.
اگر دید....
اگر دید...
اگر هم دید، دیگراکنون نوبت من است!
آری اگر دید، او را به خود سنجاق خواهم کرد و
من
اینک من
او را با خود خواهم برد.
به جایی فراتر ازمکان و دور از زمان.
او را تا انحلال در خویشتن خویش می کشانم.
با من یکی که شد، دیگر باکی نیست...
بگذار بمیرم.او نیز با من خواهد مرد و با او، تنهایی نیز.
زندگی و مردگی هر دو زیباست اگر تنها نباشم!
کمی کسلم....
۵ شنبه٬به خاطر جایی که رفتم و کسی که ملاقات کردم٬ مجبور شدم اون سوزنی رو که ۳ ماهی می شه کف دستم فرو کرده ام٬ بیشتر فشار بدم. می سوخت٬ درد می کرد اما کمتر از همیشه...چرا کمتر؟ آیا واقعا درد نداشت یا من حس نمی کردم؟نمی دونم.
اما آخه صبر هم حدی داره طاقت هم حدی داره...چراهایی که تو ذهنم میان دیوونه ام کردن...اون احساس شادابی و سر حالی که می دونم موقته٬ حالم رو به هم می زنه...امروز عصبانی شدم...دست مشت شده ام رو کوبیدم روی زمین...محکم...چند بار... سوزن٬ توی دستم شکست. وقتی که خونش بند اومد٬ دیدم که هیچی کف دستم نیست.حتی جاش هم معلوم نبود. سوزن٬ جذب دستم شده !!!دردش عمقی شده٬ اما دیگه نمی سوزه.
سیسکو میگه:«گول نخور....من می فهمم که این یعنی چه».
من میگم اون فکر می کنه که می فهمه.
سیسکو میگه:« با این شرایط٬ نه حق داری بهش فکر کنی نه حق داری بهش عادت کنی و نه حق داری دوستش داشته باشی».
اما من میگم که دلم براش تنگ می شه...
سیسکو میگه:«می فهمم چی میگی»...
من سکوت می کنم...
سیسکو فقط نگاهم می کنه...
من هم نگاهش می کنم.
می بینم اون از منم بدتره!!! قیافه اش شکل علامت سوال شده٬ اونوقت هی میگه من می فهمم!!!
سیسکو دیروز داشت از دوستهاش برام می گفت.
وقتی تعریف می کرد٬چشمهاش می درخشید.حس می کردم که چقدر دوستشون داره.
خیلی چیزا گفت از خیلی از دوستاش. اما این تیکه اش بیشتر از همه یادم مونده؛
" دوستهای خوبی دارم، واقعاً خوب.
کسانی که نمی تونم اندازه کنم حقی رو که به گردن من دارند.
میدونی،
هرجای دنیا که باشم، آسمون بالای سرمه.روز رو یه جوری سر می کنم با روشنی خورشید.
ولی شب رو فقط وقتی می تونم روز کنم که جلوه ی مهتابی تو آسمون باشه و ستاره ای!
...
به فکرم هستند.
به یادم هستند.
با من می خنددند.
با من گریه می کنند.
با من عاشق می شوند و به جای من دلتنگ.
به جای من می ترسند از نامردی های روزگار.
همراه من می آیند در سراشیبی های زندگی.
دستم را می گیرند در لب پرتگاه سقوط..
و پشت من خواهند بود تا رسیدن به قله های خوشبختی.
...
هرازگاهی اگر فاصله کوتاه شود.
می خوانندم.
در من می نگرند.
در من می دمند روح بودن خود را.
و آنگاه
بدرقه ام می کنند.
اما
با من هستند٬
همیشه٬
همه وقت٬
همه جا!
- هیچکس به ما نگفت شب یلدا بریم خونشون….
اینو مامانم گفت و آهی کشید…منظورش هر کسی نبود…
دلم که از صبح گرفته بود تنگ تر شد.
لب چشمه ای و طرف جویی
نم اشکی و با خود گفت و گویی
به یاد رفتگان و دوست داران
موافق گرد با ابر بهاران
چو لرزان آیدت آب روان پیش
مدد بخشش به آب دیده ی خویش
لب چشمه ی ما هم اینجاست دیگه، چه کنیم …
- رفتگان و دوست داران -
مگه حتما باید کسی بمیره تا رفته به حساب بیاد؟
کسی اگه بخواد بره میره…بعضی وقتها هم هست که یه کسی نمی خواد بره اما می برنش بدون اینکه خودش بفهمه.
یه وقتهایی هم هست که یکی فکر می کنه که می خواد بره،
میره
میره
اونقدر میره
که دیگه راه برگشتی نیست…
گیج شدم.
تو سرم پره از ای کاش و اما و اگر..
کجا رفت اون زمانی که ما هم خونواده ای بودیم مثل بقیه.
نه مثل بقیه
که خوشبخت تر و شاداب تر و سرحال تر.
کجا رفت اون وقتهایی که حاضر نبودم هیچ جای دنیا رو با خونه مون عوض کنم
کجاست اون صلح و صفا؟
کی باورش می شه که امشب شب یلدا باشه؟
این خونه ی سوت و کور،،، برادرم کجاست؟
ای کاش فقط تنهایی بود که آزارم می داد.
این خوره به اندازه ی تمام بی کسی های دنیا عذابه.
امروز همکارم می گفت: " شب یلدا اگه آرزو کنی برآورده می شه"
دیگه آرزو کردن هم یادم رفته!
کیک تولدم رو که می خواستم فوت کنم، مهتاب گفت:" زود باش! آرزو کن!"
اما من فقط فوت کردم،
هه! آخه فوت هم شد آرزو؟؟؟!!!
سردرد
بغض
یک لقمه نهار
.....برادرم....
بغض
ترشی
یک لقمه نهار
....برادرم....
یک لقمه نهار
.....پدرم....
..........مادرم.....
...............برادرهایم......
من (؟؟؟)
..... پدرم.....
.........مادرم......
..............برادرهایم..........
یک لقمه نهار
برادرم؟ برادرم؟ برادرم؟
باران
بغض
باران
بغض
باران
بارن
باران