اگه معلم بشم تعطیلات زیادی خواهم داشت.  

. 

. 

.

شاملویی که کشیده م یک چشم بیشتر نداره. لبخندش نپخته و خامه و موهای سفیدش هنوز سفید نیست. باید کتاب شعرش رو باز هم دوره کنم. باید انقدر بخونمش تا بشناسمش. فقط اونوقته که می تونم نقاشی کنمش. 

. 

. 

.

دیدن پیر شدن مادر و پدرم ٬ پیرم می کنه. کی اتفاق افتاد؟

زمانی مادرم رو متهم می کردم که تو گذشته زندگی می کنه. می گفتم پس ماها چی؟  

اما الان نمی تونم کسانی رو که بدون وابستگی زندگی می کنن درک کنم. 

حالا خودم هم آرزو می کنم که کاش من هم متعلق به گذشته های مادرم بودم. کاش می شد به زیر زمین مادربزرگم برگردم٬ دوباره با صدای اون گربه از خواب بیدار بشم و گریه کنون به دنبال جوانی های مادرم بگردم.  

. 

. 

.

ما هرکدام تکرار دیگری هستیم. همه چیز تکرار می شه. تولد کودکی نوجوانی جوانی و باز تولدی دیگر...حسرت خوردن هم جزئی از زندگیه

. 

. 

.

ببین که چطور گذشته ای ارزشمند آینده ای ارزشمندتر رو پایمال می کنه. 

کی بشه که ما باز حسرت ها و حسرت ها بخوریم  

به حال آینده ای که  

گذشته شد.