هیچوقت فکر نمی کردم یه روز با گوش کردن به اپرا آروم بشم!  اما از وقتی به آهنگ های پرایزنر گوش می کنم نظرم راجع به اپرا عوض شده. الان می دونم که اگر آهنگش تم غمگین داشته باشه از صدای خواننده ش هم خوشم بیاد و واقعا با احساس بخونه خیلی حس خوبی بهم می ده. مخصوصا الان که نصف شبه و من به دلیل موقعیت بد اتاقم نمی تونم بخوابم گوش کردن به این آهنگ کمی از استرس صبح زود بلند شدنم کم می کنه.  

هر روز در انتظار یه چیزیم که می دونم حالا حالاها اتفاق نمیفته. اصلا شاید هیچوقت اتفاق نیفته.  به دست آوردن آرامش از دست رفته م به این راحتی ها امکان پذیر نیست. باید چیزی یا چیزهایی رو در درون خودم تغییر بدم که کار ساده ای نیست. سنگ دلی می خواد و خودخواهی. صفاتی که حتی وقتی گاهی در خودم می بینم باورش برام مشکله. اما شاید باید یک بار دل رو به دریا بزنم هان؟ پا بگذارم رو اون رهایی که همه بهش عادت دارن و از اینی که الان هستم عجیب غریب تر بشم ها؟ راستش بد بودن آسون ترین کار دنیاست! خوب بودنه که دهن منو سرویس کرده!  

چه می شه کرد. بعضی ها با بودن در کنار خانواده شون آرامش دارن بعضی ها هم متاسفانه ندارن. کاریش نمی شه کرد. اینجوری شده. این حس با رشد من رشد کرده. برعکسش خب رشد نکرده. دست خودم نبوده. اینجوری پیش اومده. چندین ساله. شوک فهمیدن این حقیقت رو خیلی وقته پشت سر گذاشته م. برا خودم عادیه اما برای دیگران ....نه.