من خوش شانس

درست یه هفته بعد رفتن پسرخاله ش (یه جورایی پسرخاله مون اینا!)٬ امید و زن و بچه ش اومدن. جالب اینجاست که زندگی این دو تا زوج که به طرز عجیبی انگار جاشون رو با هم عوض کردن خیلی شبیه همه. البته نه در جزئیات اما بازم شباهتش خیلی بارزه. 

از دیدن من خیلی متعجب شدن. ظاهرا خیلی نسبت به نوجوانی م تغییرات بارز داشته ام! جای شکرش باقیه که تغییرات مثبت بوده البته به گفته ی اونها (داشتم فکر می کردم که من خیلی خوش شانسم که همه ظاهر فرشته وار منو می بینن و دوستم دارن اما به ندرت می فهمن یه گرگ در درون من خوابیده! البته یه گرگ خنگ!). 

 یکی دو بار بیشتر علی رو ندیده ن اما خیلی از بودن ما با هم خوشحالن و از الان دلشون می خواد که ما زودتر سر و سامون بگیریم. این یکی دیگه از شباهتهای این دو زوجه که می گفتم. اونها هم خیلی از این قضیه استقبال می کردن. امید و زنش هم امروز گفتن که اگر ما یه خونه ی بزرگ گرفتیم که یه سویت جدا داشت دلمون می خواد که تو و علی زندگیتون رو اونجا شروع کنید چون وجود یه زوج جوون به زندگی ما خیر و برکت می ده! باورم نمی شد که همچین چیزی رو بشنوم و راستش تا بناگوش سرخ شده بودم و مونده بودم که چی بگم. شنیدن این حرف حتی از زبون مهو و ستی هم منو خجالت زده می کنه چه برسه به اینها که فقط چند هفته ست ما رو می شناسن! البته موفقیتشون رو تو زندگی مدیون همین قلب پاکشون هستن. (ماشااله)  

حالا به احتمال زیاد برمی گردن مصر و برای شروع مدرسه ی پسرشون دوباره میان. این بار برای اینکه سه سال بمونن... 

این قضیه البته کمی منو نگران کرده. نه نگران برای اونها برای خودم! آخه تو همین دو هفته احساس می کنم که خیلی با هم نزدیک هستیم و انگار دوستی زمان بچگی که البته به خاطر اختلاف سنی مون اونقدرا هم پر رنگ نبود دوباره برگشته و مهمتر اینکه زنش هم خیلی با محبت و خونگرمه. اما از اونجا که این قانون مزخرف زندگی منه و هرچی می خوام بهش توجه نکنم نمی شه و اصلا دلیلی نداره من الان بهش فکر کنم اما انقدر موذیه که خودشو به زور میاره جلوی چشمام٬ می دونم که بعد این سه سال یا اونها برمی گردن مصر یا ما از اینجا می ریم!  

روانی ام نه؟!!!   

نه نیستم به خدا این چیزی نیست که من می خوام. بهترین دوران عمرم وقتیه که در کنار دوستای بی نظیرم بودم و خدا می دونه که حتی یه لحظه هم نخواستم ازشون دور باشم اما همیشه هم دور شده م هرچند ما سه تا همیشه با چنگ و دندون همدیگه رو چسبیدیم و فاصله هیچوقت فاصله نیاورده برامون اما بازم تلخ بوده و هست... واسه اینه که می ترسم. همین.غلط کردم!