دوباره خونه برام مثل قفس شده. نفسم می گیره و این اصلا ربطی به خونه و خانواده م نداره. می  دو نم... همه چی از تو مغزمه از تو سرم. و اینجور مواقع دلم می خواد یه فضا داشته باشم خالی و بزرگ که توش راه برم. میون دیوار های خونه. یا اینکه بشینم جلوی پنجره و ساعت ها خیره بشم به بیرون. حوصله ی هیچ کسی رو هم دور و برم ندارم.... 

تنها کافیه که شجاعتم رو جمع کنم و بگم همه ی اون چیزهایی که آزارم می ده ٬عذابم می ده و تمومش کنم.اما مطمئنا بعدش به تنهایی بیشتری نیاز خواهم داشت تا با خودم کنار بیام و من موندم تو این غربت به کی می تونم پناه ببرم. 

طاهره طاهره طاهره تو چی کشیدی؟  

کاش قبل رفتنت برام می گفتی که چه ها کشیدی. کاش بهم می گفتی که چطوری ساختی؟ تو فقط بهم گفتی عاشق نشو. اما مگه خودت نشده بودی؟ مگه خودت نسوختی به پای این عشق؟ حالا نیستی که بهم بگی مگه به جز سوختن هم راهی هست؟ نیستی که بهم بگی چاره چیه؟  

چه زود تنهام گذاشتی ای مهربان تر از خورشید.