با یادت سرمستم

همیشه دلم می خواست بتونم یه سازی رو یاد بگیرم که دیگران هم بتونن از شنیدن صداش لذت ببرن. گیتار صدای قشنگی داشت اما آهنگ هایی که اون زمان من می زدم برای همه گوش نواز نبود و علاوه بر اون به خاطر سازم اعتماد به نفس کافی برای اجرا جلوی دیگران رو نداشتم و همیشه خراب می کردم! الان منم و سه تارم و پیش درآمد اصفهان که نمی دونم چرا استادم از درس شماره ی ۶ پرید به درس شماره ی ۶۱ که این قطعه رو یادم بده .حالا می تونم بزنمش اما کجان اون آدمها که همیشه منتظر بودن من خجالت رو بزارم کنار و یه چیزکی براشون بنوازم؟ آخ که وقتی براتون می خوندم احساس می کردم قشنگ ترین صدای دنیا رو دارم بسکه مشتاقانه گوش می کردین! متشکرم ... 

آه ...با یه نگاه به آلبوم عکس های قدیمی می تونی ببینی که قصه ی پدران و مادران ماست که داره تکرار می شه آره...از وقتی شنیدم پدربزرگم تو نوجوونی از شهرش سفر کرد و دیگه هیچوقت برنگشت یقین پیدا کردم که مهاجرت هم مثل رنگ موهام یا آلرژی پوستی٬ هدیه ی یکی از ژن های گرانبهای پدربزرگمه...