حتما

من می تونم. من درستش می کنم . مگه می شه که من نتونم یه کاری رو این دفعه فقط و فقط به خاطر خودم نکنم؟ من که همیشه جای پایه های شکسته ی زندگی دیگران رو پر کردم٬ من که همیشه شونه هامو در اختیار کسانی گذاشته م که برای بالا رفتن فقط به یه تکیه گاه احتیاج داشتند٬ چطور می تونم بشینم و نگاه کنم. چطور دست روی دست بگذارم؟ من باید درستش کنم. باید. این بار با همیشه خیلی فرق داره. فرصتی برای تسلیم شدن نیست. دیگه فرصتی نیست. باید بین این مبارزه و برای همیشه افسوس خوردن یکی رو انتخاب کنم. 

باید یه تکونی به خودم بدم. از خودم بدم اومده. شرمنده ی خودم شده م. خیلی بده که آدم شرمنده ی خودش بشه