می دونم که خیلی تکراری و کلیشه ایه اما دلم تنگ شده 
برای تابستون های گرم وطن برای باد های گرمش که از شیشه ی ماشین می خورد به صورتم. نه اینکه بگی الان قدرشو می دونم ها نه. من از همه ی چیزایی که اونجا اکثر آدمها ازش شکایت می کردن لذت می بردم از تک تک روزهای چهار فصلش لذت می بردم.از خرید تو تره باز و سر و کله زدن با کارگرا٬ از قدم زدن تو خیابون شریعتی و بوق گاه و بی گاه ماشین ها از متلک های با مزه و بی مزه ی نوجوون ها٬ از نشستن تنهایی تو کافی شاپ ٬ از نیم ساعت منتظر شدن سر قرار با یه دوست بد قول٬ از دویدن دنبال اتوبوس و راننده های با معرفتی که وسط ایستگاه برام نگه می داشتن ...زندگیم هیجان داشت اون روزها. حرص می خوردیم.خوب همه می خوردن. دلمون شور می زد.اما به هر حال این دل تند تر می زد و این خوب بود.شوک هایی که وقت و بی وقت از بی نظمی و بی قانونی بهمون وارد می شد آدمو از افسردگی نجات می داد!خوشحالم که اومدنم به اینجا برای فرار از ایران نبوده. خیلی خوشحالم. اینجا بعضی روزها که هوا گرمه. به قول خودشون که می گن واو نایس ودر! اما برای من هیچوقت نایس نیست. درسته که روزی که گرم می شه می گم خدایا شکرت امروز دیگه سگ لرزه نمی زنیم. ولی خب نمی شه گفت چه هوای خوبیه. چون خوب نیست. فقط معمولیه. 

یه روزهایی مثل امروز از خودم بدم نمیاد . از دیدن قیافه م تو آینه راضیم .مخصوصا از موهام که این روزا هی می خوام برم از ته بزنمشون اما جلوی خودمو می گیرم! به نظرم آدمهایی که به خودکشی اعتقادی ندارن با کوتاه کردن موهاشون یه جور خودکشی کوچیک می کنن.یه جوری خودشون رو تنبیه می کنن. انتقام نامردی روزگار رو از موهاشون می گیرن! اما من هی به خودم می گم بی خیال زندگیتو بکن به موهات چکار داری؟! آره یه روزهایی مثل امروز می گم من آدم خوش شانسیم چون همه ی این چیزایی که فکر می کنم بده بدتر از اینم می تونست باشه. تو خودم به آینه لبخند می زنم و به خودم می گم صبر داشته باش. روزهای خوب نزدیکن. اینجوری بگم خودمو به ایران نزدیک تر می بینم و اینه که آرومم می کنه. یه روزی بر می گردیم. مطئنم که یه روزی دور یا نزدیک برای همیشه از اینجا می ریم.منتظرم