یه هفته ست که دارم نقشه ی این شهر رو زیر و رو می کنم بلکه از یه جاش خوشم بیاد.همه خیابون ها رو می رم تو گوگل عکسشون هست٬ هی اینور و اونور می کنم. می گم شاید یه جا مونده باشه که من ندیده باشم. یه جای قشنگ یه جا که دلم بیاد بهش بگم خونه.اما نشد که نشد. خونه ی من جای دیگه ست. خونه ی قشنگم.خونه ی کوچولوی دوست داشتنی ام. خونه ی پر از خاطرات تنهایی ام٬ تنهایی پرهیاهوی خواستنی...خونه ی من همیشه اونجاست.صبر می کنم.

نظرم عوض شد.ناگهان امروز صبح دیگه دلم نمی خواست برم اتاق بگیرم. اون حسی که دو سه ماه بود راحتم نمی گذاشت امروز خودش پر کشید و رفت.می مونم.باید همه چی درست بشه.من این همه راه رو نیومدم که نا امید و بی جواب برگردم. من خیلی چیزها رو فدا کردم. محاله دست خالی برگردم. 

 . 

. 

.  

۱- تخم مرغ های رنگی دارم آی تخم مرغ دارم هااااااااااااااااااای بدو بدو که تموم شد!  

۲- حقوق بی کاری رو خیلی هم راحت نمی دن. اگر ۹۰۰ ساعت کار کنی و بعدش اخراج شوی می تونی درخواست کنی که بیمه بی کاری بگیری.ایران خودمون هم اگه برات بیمه رد شده باشه تحت شرایط مشابه می تونی حقوق بی کاری بگیری. 

۳- تصمیم کبری یه نتیجه خوبش اینه که پولمو جمع می کنم تا تابستون که میام ایران خیالم از این بابت راحت باشه. 

۴- تا بهار دلنشین آمده سوی چمن٬ نو بهار آرزو بر سرم سایه فکن. ترو خدااا 

۵- خودم هم این روزا حالم خوب نیست.پارسال همین موقع ها بود که اومدم اما اگر بدونی بعد یک سال غربتش هنوز به دردناکی روزهای اوله؟؟؟؟...با این وجود باید خیلی قوی بود. امگا سه باید خورد.ویتامین ب ۱۲ و از این جور آت و آشغالها!