شب ها کم خواب شده م  

به خودم می گم باید کاری کنی. باید خودتو پیدا کنی. پاشو کاری کن...اما باز هم نشسته م. نه اینکه یه جا ثابت باشم.خودم نه اما ته ذهنم یه دختری تو یه اتاق تاریک نشسته دستشو زده زیر چونه ش و رفته تو فکر. به گذشته به آینده به فرصت هایی که از دست داده فکر می کنه .به روز ها و سال هایی که دارن میان و اگر همینجور بشینه فردا به گذشته ها پیوند می خورن. فکر می کنه به خاطرات. تو عکس ها می گرده و می گرده. به جای آدم ها مناظر پشت سرشون رو نگاه می کنه. خیابون ها زمین٬ آسمون وطن رو تماشا می کنه.

بهش می گم پاشو آخه از این همه نشستن چه سود؟ نمی تونی که یه عمر رو رو مرز دیروز و امروز بگذرونی. می دونم دلت نمیاد خاطرات رو رها کنی. سخته. اینکه بخوای گذشته رو کنار بگذاری و بری دل سنگ می خواد. جرات می خواد. و من می ترسم. از تغییر همه ی اون آدم ها و خیابون ها می ترسم. از غریبه شدنشون می ترسم. واسه همینه که روی مرز وایسادم. واسه اینه که به همه می گم من تازه اومدم ۶٬ ماهه! نمی خوام قبول کنم که نه جانم ۶ ماه کجا بود دو هفته دیگه می شه یه سال. یک سال .  

آره اومدن من دلیل داشت . قبول. خودم خواستم. درست. خب دلیل من هنوزم سر جاشه.الانم حاضر نیستم آغوششو با هیچ چیزی عوض کنم. اما هم نمی تونم جای خالی خیلی آدم های دیگه رو انکار کنم.جاشون خالیه.جاتون بدجوری برام خالیه