صدای تخمه شیکستن بابا با تار علیزاده قاطی شده. صداشو زیاد می کنم که نشنوم اما وقتی رو یه چیزی حساس بشی کر هم که باشی صداشو می شنوی.گاهی ساده ترین حرکاتشون هم اعصابمو خورد می کنه. حتی طرز نشستن مامانم روی مبل! باورت می شه؟

چم شده من؟ چرا اینطوری شده م؟ نمی دونم...فقط می دونم تو یه سن و سالی همه اینجوری می شن. حالا یا می مونن و حرص می خورن یا می مونن و دعوا راه می اندازن یا می رن٬ میرن.   من عزم ترک خونه دارم.خیلی قوی . خیلی شدید.تو خیابون. تو ایستگاه اتوبوس. سر کلاس درس. پای تلوزیون.تو مهمونی.همه جا. فکر می کنم همه چی ساده تر می شه اینجوری.می گن نرو. نمی شه خودت بری. باید بشینی تا یکی بیاد ببردت. اما من دیگه صبر ندارم. یعنی وقتشو ندارم .حوصله ندارم.اما کار کار کار. الان که بهش احتیاج دارم نیست لامصب. می گفت اون جایی که زندگی می کنه هم کار هست هم همه چی ارزونه. خونه ارزونه.خوراک ارزونه. می گم برم اونجا شده دوباره تو رستوران کار کنم.دوره. اما می گم برم.ولی احساس مسوولیت.وجدانم نمی گذاره. نمی دونم چرا فکر می کنم که وجودم تو خونه لازمه. که مهم ام. که بهم احتیاج دارن. که همه چی به من مربوطه چه خوبش و چه بدش که تقصیر منه. به خودم می گم تقصیر منه. اونوقت این حس این صدا بهم می گه بمون تا وقتی که یکی ببره.اونوقت دیگه تقصیر من نیست. اسمشو میگذارن قسمت. همه می پذیرن با خوشحالی هم.با لی لی لی لی لی و بوق بوق.بعد می گم اونوقت دیگه شاید به دردم نخوره این استقلال و تنهایی دو نفره که می خواد چند سال دیگه نصیبم بشه. می گم چرا منتظر بشم؟ چرا خودم کاری نکنم؟ و باز عزمم جزم می شه و این چرخه هی تکرار می شه. تو سرم می گرده می گرده تا خسته بشم و دیگه به هیچی فکر نکنم.یعنی به هیچی فکر کنم! 

مسخره ست