خودت خواستی

انسان زاده شدن تجسد وظیفه بود:

توان دوست داشتن و دوست داشته شدن

توان شنفتن

توان دیدن و گفتن

توان اندهگین و شادمان شدن

توان خندیدن به وسعت دل، توان گریستن از سویدای جان

توان گردن به غرور برافراشتن در ارتفاع شکوه ناک فروتنی

توان جلیل به دوش بردن بار امانت

و توان غمناک تحمل تنهایی

تنهایی

تنهایی

تنهایی عریان.

انسان

دشواری وظیفه است.

دلم می خواد سرم رو بکوبم به دیوار

دیوار

دی

وار

بالاخره قبول کرد که بره

قانع شد!

دیدی؟

من تونستم این کارو بکنم.

مطمئن بود که بالاخره قبول می کنه.

الان فکر می کنی چه حسی دارم؟ پیروزی؟ موفقیت؟

نه.

احساس می کنم که تو خلاء گیر افتادم و نمی تونم تکون بخورم. دستهام سر شده و می لرزه. پاهام رو، از کمر به پایینم رو که اصلا حس نمی کنم. مثل آدم های فلج شدم. از همین حالا احساس می کنم که از یه فضا نورد که تو یه ایستگاه فضایی داره کار می کنه و دور و برش هیچی نیست- هیچکس نیست- تنها ترم، از یه پروانه ی تاکسیدرمی شده تهی تر.

 قصد من رها بودن بود نه رها شدن....