پشت بند یادداشت قبلی:

هر وقت کاری براش می کردم یا لطفی در حقش٬

می گفت:«حالا چه جوری جبران کنم؟» یا « نمی دونم چه جوری جبران کنم؟»

من هم می گفتم نیازی به جبران نیست٬من این کار رو به خاطر تو کردم نه  خودم.

 هیچ توقعی نداشتم ٬ می گفتم:این چه حرفیه٬ نیازی به جبران نیست.

تا اینکه بالاخره کار خودش رو کرد٬

بر خلاف انتظار من جبران کرد٬

اونم به بهترین(!) شکل ممکن: با شکستن دل من.

فقط کاش می شد بهش بگم: من که توقعی نداشتم...