می بارم

1. دارم به دختر خاله ام فکر می کنم. کسی که سال های نو جوانیم خیلی با هم جور بودیم و با اینکه 4 سال ازم بزرگتر بود خیلی واسم درد و دل می کرد. خیلی دوستش دارم. 5-6 سال پیش ازدواج کرد. خواهی نخواهی از هم دور شدیم. یعنی به خاطر جابه جایی های پی در پی ما از هم دور که بودیم هیچ، دور تر شدیم. روحیه و شخصیتش رو همیشه تحسین می کردم. هیچ وقت ضعف نشون نمی داد٬ مگر وقتی که عاشق شد. و عشق اگه به یه آدم بی رحم و عاطفه باشه رحم و انصاف سرش نمی شه. داغونت می کنه و تو بدون اینکه بفهمی کی٬ کجا٬ و چه جوری قلب و روحت زخمی و مچاله شده،  می ذاره و می ره.

امروز که بعد چند وقت دیدمش ازش پرسیدم: یادته اون وقت ها یه نفر رو…. آهی کشید و گفت: آره. پرسیدم: ازش خبر داری؟ گفت: نه. گفتم: فکر می کنی اگر تلاش کرده بودی تا بدستش بیاری چی می شد؟ گفت: هیچی بدبخت می شدم!!! خیلی به فکرم انداخت. بهم گفت سعی کن که تو این جور مواقع به عقلت رجوع کنی. پیش خودم گفتم اونوقت به آدم می گن مغرور و بی احساس. اگر هم برعکسش عمل کنی بهت می گن احمق. حالا من موندم که بین حماقت و عقلانیت کدوم رو انتخاب کنم!

2. موبایل زنگ می زنه، گوشی رو بر می دارم اما صدایی نمیاد. 2 ثانیه بعد همون که زنگ زده بود میاد پشت خط. چه عجیب! اولی رو می ذارم پشت خط و دومی رو جواب می دم. صدایی نمیاد. قطع می کنم. 2-3 بار تکرار می شه و قطع می کنم. اما یه بار قطع نمی کنم و گوش می دم. بدون اینکه هی بگم الو الو فقط گوش می دم. صدای پا میومد. یا یه چیزی شبیه اون. صدای راه رفتن کسی میومد یا چیزی شبیه به اون. یه نفر راه می رفت یا داشت می رفت. کجا می رفت نمی دونم. ولی هر جا که می رفت، این رسم خداحافظی نبود.

3. من آب پاره ای از بارانم من

که با دانه های بی قبیله می بارم

            در بی پاییز

            بر بی درخت

            بر بسیاری بی فصل

مردانی بی من می گذرند که باران اند

         که می بارند

         بر صدای سه تار

         بر منظومه ای بند بندش 

خواستگاه دریغ و دریغا و دریغ من.

شعر از:  بیژن نجدی