! Soul Wash

من به کارواش رفته ام!

دیشب حدود ساعت 10 و 42 دقیقه.

کارگر کارواش با کنجکاوی مرا برانداز می کرد و یا بهتر بگویم حریصانه، با آن چشم های زاغ که در میان چهره ای لاغر دو دو می زدند.

نگاهی به من و نگاهی به درب ورودی، منتظر بود که اتومبیل همراه من وارد شود. سعی کردم به او بفهمانم که ماشینی در کار نیست و این من هستم که خود را برای شستشو آورده ام. خودم که نه، روحم را....

 چیزی از حرف های من نمی فهمید و با هر کلمه ای که می گفتم با ولع بیشتری به اندامم خیره می شد.

از این بحث و جدل حوصله ام سر رفت. یواشکی از جسمم بیرون زدم!

کالبد بدون روحم را کنار دیوار رها کرده و وارد شدم. از فرچه ی دوم که گذشتم، برگشتم تا از میان  قطرات آب و کف نگاهی به پشت سر بیندازم. کارگر کارواش را دیدم که با جسم بدون روح من مشغول بود:

 سر و تهم می کرد، تکانم می داد ولی نمی توانست کاری از پیش ببرد. شاید خودش را لعنت می کرد که چرا اجازه داده از جسمم خارج شوم. اما هر چه بود دیگر دیر شده بود و من مدتی بود که در میان کفها، به پاک شدن تدریجی زنگار های کهنه ی روحم می نگریستم.

 وه که چه لذتی داشت: خراش ها و شیار هایی که به مرور زمان از گرد و خاک پر شده بودند تمیز شده و زوایای هلالی شکل روحم برق می زدند....

هنگامی که از انتهای کارواش، شسته و تر و تازه بیرون آمدم، همان کارگر را دیدم که خسته از تلاش بیهوده ی خود تکیه به دیوار داده و به روبرو خیره شده. به آرامی جسم خود را از کنار پاهایش برداشته و پوشیدم. مجبور شدم چند بار صدایش کنم تا اسکناس ها را از من بگیرد.

 دلم برایش سوخت. بیچاره به قول یکی از دوستانم دچار یأس فلسفی شده بود!

امیدوارم که این جریان را برای دوست دخترش تعریف نکند. ای کاش به او گفته بودم که گوشه ای در دفتر خاطراتت بنویس، چون احتمالا این را برای زنت هم نمی توانی تعریف کنی ... به هر حال ما زن ها، حتی بهترینمان، انسان هایی حسود هستیم که به یک روح بدون جسم هم حسادت می کنیم، چه برسد به یک جسم بدون روح!